Aleksey Maksimoviç Peşkov

Birgün Eskişehir otogardan bir taksiye binmiştim. ‘Bağlar’ dedim biner binmez, yol alıyoruz. Pek yol iz bilmem bu yüzden taksicilerin beni sevdiğini düşünürüm, ben de onları severim, taksiciler muhabbeti hoş insanlardır. Ama bu sefer kimse konuşmadı ben de taksideki şeyleri incelemeye başladım: taksimetreye bakarak fakir görünmek istemediğimden ön koltuk kılıflarının lastiklerini filan inceliyordum arkada. Sonra gözüm iç dikiz aynasından sarkan ıncık gıncığa takıldı. Baktım orda bir şey yazıyor. Dua filan asılı olur genelde aynada ama bu beyaz fona kırmızı Latin harflerle yazılıydı.Üzerinize afiyet bende biraz miyop var. Gözlerimi iyice kıstım okumaya başladım: ‘Beyaz gülün bile gölgesi siyahtır.’ Benim okumamla taksici abinin sonunda okuduğuma hükmedip ‘dayına bile güvenmicen’ demesi bir oldu. ‘Maksim Gorki’ deyip gülümsedim saçma saçma. ‘Tamam abla taksi durağının orada indireyim’ dedi. Daha Bağlar’a girmemiştik bile ama indim. Neden indiysem? Diyemedim ‘abi taksi durağı demedim, Maksim Gorki dedim’ diye. Sonra başka taksiye bindim. Bu da böyle bir anımdır.